اثر آموزش توجه بر اضطراب، توجه معطوف به خود و فراشناخت های نوجوانان دارای اضطرب اجتماعی

مدل کارکرد اجرایی خودنظم بخش (s-rfe) فرض می کند که خیلی از اطلاعاتی را که افراد دچار اختلال روان شناختی به منظور ارزیابی و خود تنظیمی به کار می برند، ریشه در درون دارد، و برخاسته از حافظه، احساسات، و برداشت از خود می باشد. این اطلاعات درونی، که یک مولفه از توجه معطوف به خود می باشند، هم بر ارزیابی از معنای رویدادها و هم بر ارزیابی از خود تأثیر می گذارد. از اینرو در سال های اخیر طراحی درمان هایی معطوف به پردازش توجه را هدف قرار داده اند که از جمله این درمان ها، آموزش توجه (att) می-باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر att بر اضطراب، توجه معطوف به خود و فراشناخت ها در نوجوانان دارای اضطراب اجتماعی انجام شد. از بین 190 شرکت کننده، 34 شرکت کننده با توجه به نمره ایی که در پرسشنامه اضطراب اجتماعی، افسردگی بک و مصاحبه ساختار یافته بر اساس dsm_iv_tr غربال شده و در نهایت 16 شرکت کننده با نمره بالا در مقیاس توجه معطوف به خود، پرسشنامه فراشناخت و مقیاس سندرم شناختی- توجهی پس از ارایه مطلبی در مقابل دو بزرگسال (غربال دوم) انتخاب شده، شرکت-کننده ها به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش 8 جلسه att دریافت کرد. بعد از جلسه چهارم، جلسه هشتم و 1 ماه بعد از آموزش هر دو گروه به مقیاس توجه معطوف به خود، پرسشنامه فراشناخت، مقیاس سندرم شناختی- توجهی و پرسشنامه اضطراب اجتماعی پاسخ دادند. گروه آزمایش کاهش معناداری در توجه معطوف به خود، باورهای فراشناختی مثبت و منفی، نظارت شناختی، سندرم شناختی- توجهی و اضطراب اجتماعی را نشان دادند. بنابراین شواهد حاکی از این است که اضطراب می تواند از طریق دستکاری توجه بدون به کار گیری تکنیک های شناختی- رفتاری به طور دیرپایی اصلاح شود.